Brozudag 4 juni 2022, 9 maanden oud:

Na 7 maanden weer bijna compleet. Op 4 juni waren we met acht puppen en mamma weer bijeen in Geijsteren. Op het uitlaatveldje van Moon waren we 2 uur lang weer een grote spelende en stoeiende bende, net alsof we gewoon na 7 maanden weer verder gingen waar we gebleven waren. Ook mamma was zeer te spreken over ons en voor haar hadden we wel respect, maar voor elkaar deden we niets onder.

Wat mooi te zien dat we elkaar herkenden en dat alle baasjes trots en blij zijn met natuurlijk de allermooiste uit het nest. Ook is er in de verhoudingen nog niets veranderd, Cooper de allergrootste en Rosie de prima ballerina van het stel.

Tot 2 maanden:

Puppieblog 7. Franz Kafka zit in de werpkist. Niet letterlijk natuurlijk, maar het Kafkaiaanse administratieve circus is begonnen. Vandaag hebben we alle paspoorten ingevuld, met persoonlijk nummer, datum van eerste chiplezing  en wat je anno 2021 zoal nog meer nodig hebt om te bewijzen dat je bestaat. Wij wisten allang dat ze bestaan. De groeiende berg krantenpapier met poepjes en plasjes is daarvan het tastbare resultaat.

Inmiddels zijn (bijna) alle toekomstige eigenaren langs geweest voor een eerste contactmoment. Van contactmomenten houden onze puppies ook. Vanmiddag waren ze, toen ze even in de tuin mochten spelen, bijvoorbeeld niet weg te slaan bij het kippenhok. Maar omdat zo’n Lakenvelder zomaar zijn scherpe snavel in het bevallige reukorgaan van een Fieldje kan zetten leek dat ons geen goed idee.  Een jeugdtrauma heb je immers zo opgelopen.

Het wordt een druk weekje voor onze pups. Morgen moeten ze met zijn negenen naar de oogspecialist voor een keuring. Wij beraden ons nog op welke wijze dat logistiek het handigst is. Mijn voorstel om ze vanuit de Landrover in een kruiwagen te vervoeren werd door Dido afgekeurd. De plastic bak waar ze nog in pasten na de keizersnede is inmiddels veel te klein. Een Albert Hein-tas? Twee Albert Hein-tassen? Drie Albert Hein-tassen? Een tas per pup?  De enige optie die ik momenteel nog kan verzinnen is met Landrover en al de spreekkamer binnen te rijden, maar dat wellicht iets al te rigoureus. Hoe dit spektakel afloopt lezen jullie in de volgende blog.

Puppyblog 6. Ze zijn alweer 5 weken oud, onze monsters. En gisteren hebben ze officieel hun naam gekregen. Hun registratienummer, gekoppeld aan een stamboomnaam, zeg maar een soort van QR code voor pups, is middels een rijstvormige chip bij hen aangebracht.

Wij hebben gekozen voor een King Arthur nest, met als aanpassing dat de namen in het Bretons/Oud Keltisch zijn gespeld. Waarom? De natuur in Bretagne deed ons zoveel denken aan de verhalen van Avalon en de ridders van de Ronde Tafel. Zeker weten dat bij de nieuwe baasjes over drie weken de mandjes klaarstaan en onze “kleinkinderen” enorm verwend gaan worden. Hopelijk niet teveel want een Field Spaniel went maar al te snel aan het leven als prins of prinsesje.

Wow, de wereld is groot. In elk geval groter dan je werpkist. Dat hebben de eerste pups nu ook ontdekt. Als een kamikazepiloot stortten ze zich over de het lagere deel om vervolgens niet al te zachtzinnig op de vloer te belandden. We hebben er maar een stukje tapijt onder gelegd om de val enigszins te dempen. En als ze eenmaal beneden zijn wordt elke centimeter besnuffeld. De grote ontdekkingsreis is begonnen. Weldra zullen ze merken dat de wereld nog oneindig veel andere verrassingen voor hen in petto heeft.

En ja, hoe klein ze nog zijn: het worden nu echt jonge honden. Ze blaffen soms zelfs en grommen, al mag dat eigenlijk nog geen naam hebben. Maar het begin is er. Net zoals de wetenschap dat je vier poten hebt gekregen om op te staan. En dan ziet de wereld er opeens ook een stuk interessanter uit. Dan kun je ook veel gemakkelijker op moeders rug klimmen. En met z’n allen aanvallen zodra moeders gaat liggen om een voeding te geven. Ja, onze pups zijn geen buikschuivers meer. Ze staan op eigen poten. Toch een klein mijlpaaltje. En die twee kijkertjes die in je koppie zitten beginnen ook te werken.